De ironie van Cuba: hoe oude, vervuilende Amerikaanse auto's in Havana de weg wijzen naar ontgroei

door Phil Wilson

Welk soort systeem bouwt een enorme overvloed aan medische klinieken in een ​​verder afbrokkelende stadslandschap? Waarom zou een samenleving een leger van muzikanten van wereldklasse opleiden terwijl de gaten in de straat een existentiële bedreiging zijn? Zou Cuba onbedoeld of op onhandige wijze een in vivo experiment kunnen uitvoeren in de psychologie van ontgroei – waarbij economische expansie wordt opgeofferd aan gezondheid en kunsten, beiden van cruciaal belang zijn voor het menselijk welzijn en waarvoor geen mijnen, fabrieken en weinig fossiele brandstoffen nodig zijn? Noodzaak en culturele vitaliteit hebben van Cuba een unieke buitenpost gemaakt om buiten de gebaande paden te denken. Het eiland investeert, trouw aan de essentie van ontgroei, in menselijke infrastructuur. Het is het armste van de weinige landen die een alfabetiseringsgraad van 100% hebben bereikt.

De Cubaanse versie van ontgroei is niet gebonden aan de dreigende klimaatcatastrofe, maar is eerder, fundamenteler, gericht op de fijne details van triomf in een wereld van chronische ontbering. In Cuba is het Amerikaanse embargo de moeder van de uitvinding.

Engelstalig

Resilience