Overslaan en naar de inhoud gaan

Hulp bij het weerstaan van verleiding

2-3 minuten
Afbeelding
Marshmallowtest

Het weerstaan van verleidingen is een belangrijk onderwerp in de ontgroei-gedachte. 
Genoeg is genoeg, toch?

De Marshmallowtest (eind jaren zestig bedacht door psycholoog Walter Mischel) is een test waarbij jonge kinderen (van voorschoolse leeftijd) een marshmallow krijgen, met de belofte dat als ze wachten met opeten tot de opvoeder of testleider na een korte afwezigheid terugkomt, ze er nog een extra krijgen. 
De test is veel herhaald en er is veel vervolgonderzoek gedaan. Zo bleek de wilskracht om eraf te blijven in de wachttijd trainbaar. Als bijvoorbeeld gezegd werd: ‘Doe maar net of het een bolletje watten is’, lukte het veel meer kinderen van de marshmallow af te blijven. Ook bleek dat kinderen die zichzelf op jonge leeftijd kunnen beheersen (van de marshmallow afblijven, totdat de testleider terug is) betere schoolprestaties halen, minder gevoelig zijn voor drugsgebruik, een betere gezondheid hebben en ook stabieler zijn. Langetermijndenken is een belangrijke levensvaardigheid en succesfactor.
Het weerstaan van verleidingen is een deels aangeboren eigenschap, die door training verbeterbaar is, is de les uit deze test. Dat biedt hoop en perspectief voor ontgroeiers: impulsief gedrag kunnen we (leren) onderdrukken, en het gaat beter met ons als we dat oefenen.

Het weerstaan van verleidingen is een belangrijk onderwerp in de ontgroei-gedachte. 
Genoeg is genoeg, toch?

Nogmaals over de Marshmallowtest. Er is ook kritiek op. Zo maakt het verschil of je de test doet net voor of net na het eten. En de testgroep was aanvankelijk vooral de kinderschare van de academische omgeving van de universiteit. 
Essentiëler nog is de kritiek op de bovenstaande interpretatie. Een zeer relevante conclusie uit vervolgonderzoek is dat kinderen beter in staat waren te wachten als het contact met de onderzoeker goed was, en als ze de ervaring hebben dat de omgeving betrouwbaar is. Consequente, betrouwbare ouders (de omgeving) helpen het kind het vertrouwen te hebben dat wachten ook echt loont. 
Zelfbeheersing en wilskracht zijn dus eigenschappen die ook verbonden zijn met de context. Het impliceert dat een goede relatie en een veilige en betrouwbare omgeving mensen kan helpen met het versterken van hun wilskracht en het ontwikkelen van zelfregulatie. 
Dat biedt aanknopingspunten als we met mensen over ontgroei-ideeën praten, als we impulsief gedrag willen verminderen, en langetermijndenken willen bevorderen.

Wat betekent dat voor kortetermijnbeslissingen die de grenzen van de planeet verder overschrijden, het klimaat verwoesten en onhoudbaar zijn vanwege schade voor anderen? Als we die koppelen aan individuele eigenschappen, laten we een groot deel van de oplossing weg. Het bewust creëren en inzetten van begrippen als individuele CO2-footprint (zoals BP deed als reactie op het beroep dat Big Oil verantwoordelijkheid moet nemen voor de CO2-uitstoot) is dan ook een bewuste poging om de aandacht te verleggen - om onder de eigen verantwoordelijkheid uit te komen - en is daarmee misleidend.

Als we de maatschappij willen veranderen richting ontgroeien, kunnen we onze inspanning leveren op persoonlijk vlak (jouw eigen karakter, footprint) én kijken naar waar we ons geld en tijd aan besteden. Daarin ligt veranderkracht. 
Maar groter is de impact van de (maatschappelijke) omgeving waarbinnen wij keuzen maken. Die omgeving stuurt ons nu naar consumeren, ‘meer is beter’ en ‘groei is nodig’. Door dit aan te pakken en te beïnvloeden ontstaat er veel meer veranderkracht en draagvlak voor een ontgroeide samenleving. Daarvoor is een veilige, voorspelbare en betrouwbare overheid een noodzakelijke voorwaarde. 
En voordat het zover is, moeten we zelf alert blijven op de verleiding, misleiding en bedrog die nu nog onze omgeving kleuren.

Maarten Steverink, influencer